In bed
Vandaag is het vrijdag 15 februari. Sara, de Antwerpse studente, klopt om 2 uur in de nacht aan, aan onze deur. Seline doet open en vraagt wat er aan de hand is. Sara heeft al een paar keer moeten overgeven en vraagt om hulp. We bellen naar Ria om mee te delen dat er iets ernstig aan de hand is. Tevergeefs zit er niets anders op dan rusten en verder slapen.
Om 6u30 zitten we met zijn allen aan de ontbijttafel. Wat nu volgt, is precies een scène uit een film. De één na de ander staat rechtop en zoekt het dichtstbijzijnd toilet, lavabo, vuilbak of gewoon een muurtje om over te kotsen. Al snel hebben we door dat er iets mis is. Iedereen voelt zich misselijk en heeft zowel kots neigingen als diarree. De bewoners van Sichem waarbij we logeren, laten ons zo niet naar school gaan. We zijn verplicht om thuis te blijven en de hele dag te rusten in bed.
We schieten in paniek. Wie verwittigt er onze stageschool? Ook dat nemen deze mensen voor hun rekening. De ganse dag hebben ze ons verzorgd, voorzagen ze water en cola alsook droge rijst. Het doet me deugd om te zien hoe hard deze mensen hun best proberen te doen om ons beter te laten voelen. We voelen ons hier helemaal thuis.
Het is 19u, opnieuw zitten we met zijn allen aan tafel. De geur van pasta maakt sommigen opnieuw misselijk. Ik vraag aan de bewoners of ze nog een stukje baguette over hebben van deze ochtend. Voor het eerst vandaag krijg ik iets door mijn keel. Ik neem een klein stukje baguette en smeer er de Nutella op, die ik bewaard had in mijn valies. Het smaakt hemels, maar nadien krijg ik opnieuw krampen. Vervolgens gaan we met zijn allen om 20u slapen. Deze dag voelde als de langste dag in mijn leven. Vandaag heb ik echter veel bijgeleerd. We zijn als groep sterker geworden en iedereen zorgde voor iedereen. Het was al bij al mooi om te zien.