Niet zoals verwacht
Afgelopen vrijdag vroeg ik aan de leerkracht van CE2 (het vierde leerjaar), mijn klasleerkracht, welke lessen ik volgende week mocht geven. Hij keek me raar aan. “Ik zal je dit maandag geven”, zei hij. Toch herhaalde ik nogmaals of ik ze vandaag kon krijgen, zodat ik ze tenminste kan voorbereiden voor de les van maandag. Na een luide zucht en duidelijk met tegenzin, gaf hij me uiteindelijk mondeling mee: “Les 49, 50, 51 en 52 van wiskunde”. Op de vraag waar ik de les kan terugvinden, was ook dit antwoord kort: “Ici, mes livres”. Meer kreeg ik niet te horen.
Maandag kwam ik toe op school. Mijn mentor controleerde mijn les voor deze dag. Hij schreef overal vraagtekens bij en vertelde me dat dit geen lesvoorbereiding is. Ontgoochelend begon ik aan het lesgeven. Hij greep vaak in, maar verliet op een bepaald moment de les. De 43 kinderen in mijn klas begonnen de klas op stelten te zetten. Ik probeerde hen stil te krijgen, maar luisteren deden ze niet. Uiteindelijk begon een leerling “silence” te roepen, maar ook dit was een mislukte poging. Zodra de leerkracht de klas naderde, liep iedereen in stilte naar zijn bank. Ik sleepte me door de les. Nadien kreeg ik mijn stageschrift terug. Geen enkel positief punt stond hierin. Ik voelde me machteloos. Ik probeerde bij de leerkracht feedback te vragen om mijn volgende lesvoorbereidingen te verbeteren, maar kreeg geen respons. “Zoek het op in je handleiding”, was het enige dat ik te horen kreeg.
Dinsdag moest ik vroeg op school zijn. Om 7 uur. (Een weetje: op mijn weg kwam ik een rat tegen.) Ik had een afspraak met mijn leerkracht om de schriften van de leerlingen te verbeteren. Uiteindelijk kreeg ik de opdracht om zowel de oefeningen van de wiskundeles van maandag te verbeteren, maar ook de vorige toets die de meester gaf. Ik voelde me een beetje misbruikt, omdat mijn oefeningen klassikaal verbeterd werden en ik die dus enkel moest nazien, maar de toets moest ik helemaal verbeteren. Die nam wellicht 3x zoveel tijd in als die van mij. Ik gaf ook mijn verbeterde lesvoorbereidingen af, maar opnieuw schrapte hij zaken en zei hij dat ze niet in orde waren. Ik vroeg hem om raad, maar opnieuw bleven mijn vragen onbeantwoord. Hij vertelde me: “Als je kopieert van de handleiding, dan ben je voor mij geen leerkracht”. Ik was een klein beetje in shock, omdat ik van mijn medestudenten te horen kreeg dat de leerkrachten hier erg streng zijn als je de handleiding niet volgt. Ik wist niet meer wat mijn leerkracht nu van mij verwacht.
De les zelf, verliep vlot. Waar ik echter niet mee om kon, was het feit dat de leerkracht kinderen vooraan plaatste die een fout antwoord gaven. Hij sloeg vervolgens de kinderen vlak naast mij, aan het bord. Ik probeerde de andere kant uit te kijken, maar vond het niet kunnen dat de leerkracht kinderen in mijn les slaat, terwijl ik aan het lesgeven ben. Na de les vroeg de leerkracht me om te gaan kijken op het lessenrooster en vroeg welk vak er nu gepland stond. Ik zei hem “Récitations”. Hij vertelde me: “Het is aan jou.” Ik viel compleet uit de lucht. Ik wist ten eerste niet wat het woord betekende en ten tweede, ik wist niet wat er in dit vak gebeurd of wat er aangeleerd moest worden. Vriendelijk probeerde ik uit te leggen dat ik het niet verstond. De leerkracht werd boos op me en riep tegen me dat ik dan maar aan de kant moest zitten en de schriften moest verbeteren. Ik kon mijn tranen nog net verbergen. Waarom moet hij zo tegen mij roepen? Als hij wil dat ik een les geef, moet hij me dit op voorhand vertellen, zodat ik info kan opzoeken. Blijkbaar gaat de werking hier dus duidelijk anders.
Hierna volgde de sportles. De leerkracht gaf me een sportoutfit. Een dikke zwarte trui met lange mouwen. Ik moest me gaan omkleden in het lege, verlaten klaslokaal naast de kleuterklas. De ramen stonden open en ik hoorde precies overal muizen. Ik heb me wellicht nog nooit zo snel omgekleed als toen. Ik kon ook binnen piepen in de kleuterklas. Op deze school is er slechts één kleuterklas met een maximum van 10-15 leerlingen. De kleuterklas in Togo bestaat nog maar enkele jaren. Ik zag de juf een liedje aanleren aan de kleuters. Enkele kleuters kregen de stok recht op hun handen. Choquerend hoe een juf zo’n kleine kinderen kan straffen en dan nog op zo’n gruwelijke wijze. Ik snelde naar mijn klas om de sportles mee te volgen. Het duurde niet lang voor het onder mijn trui een echte sauna werd. Lopen in 30 graden is werkelijk onmogelijk. Alle leerlingen keken naar mijn sportschoenen. Zij liepen tevergeefs op hun blote voeten. Confronterend voor hen, maar ook voor mij.
Op het einde van de dag vertelde m’n leerkracht me dat ik morgen les 15 van EDUSIVIP moet geven. (Education scientifique et vie practique). Ook kreeg ik mijn stageschrift terug, dat opnieuw vol negatieve commentaar stond. Hij vroeg me om morgen ook zo’n schrift voor hem mee te brengen. Ik vertelde hem dat ik maar één zo’n schrift heb en dit gebruikt wordt als stageschrift. Heel bizar dat de leerkracht er vanuit gaat dat wij dit zomaar zouden geven. Ook de krijtjes die ik gebruikte voor mijn lessen staken al snel in zijn bureau.
Vandaag, woensdag 27 februari, ging ik op gesprek met de directeur, althans de vervangdirecteur, want de echte directeur is nog steeds afwezig. Ik wou even in gesprek gaan over hoe het er in mijn klas aan toe gaat. Ik vertelde haar mijn zorgen over het feit dat ik niet begeleid word en ik mijn best probeer te doen om zoveel mogelijk initiatief te nemen, maar ik telkens afgescheept word. De directeur stelde voor om morgen samen een lesvoorbereiding te maken, op dezelfde wijze zoals men die hier in Togo hanteert. Ook zou er met mijn leerkracht besproken worden om een planning op te stellen met de lessen die ik moet geven. Zo kom ik niet voor verrassingen te staan en zullen zulke toestanden als gisteren vermeden worden. Ik ben erg opgelucht na dit gesprek. Met volle moed begin ik aan het lesgeven. Ik hoop oprecht dat ik deze week toch nog mooi kan afsluiten, want ik begon de moed even te verliezen.
