Dit deel van de blog gaat over de interculturele competenties waaraan ik werk tijdens mijn stage. Het is bedoeld voor mijn begeleider van VIVES, maar anderen mogen dit ook gerust lezen.
We zijn ondertussen een anderhalve week verder. Eindelijk! Deze week gaf ik reeds de eerste lessen, waaronder wiskunde en EDUSIVIP. Wat me meteen opviel bij het vragen van mijn lessen, was het feit dat mijn leerkracht hier niet voor stond te springen. Als ik niet doorvroeg, kreeg ik mijn lessen pas maandagochtend voor de ganse week. Gelukkig werd mijn verantwoordelijkheidszin voor het geven van degelijke lessen (A7) beloond en kreeg ik mijn lessen mondeling mee.
In het weekend probeerde ik deze lessen voor te bereiden. Erg moeilijk om dit zonder enige begeleiding of degelijke uitleg te noteren op een lesvoorbereidingsformulier. (4.1) Maandag kwam ik toe op school en mijn mentor controleerde mijn les voor deze dag. Hij schreef overal vraagtekens bij en vertelde me dat dit geen lesvoorbereiding was. Ontgoochelend begon ik aan het lesgeven. Hij greep vaak in, maar verliet op een bepaald moment de les. De 43 kinderen in mijn klas begonnen de klas op stelten te zetten. Ik probeerde hen stil te krijgen, maar luisteren deden ze niet. Uiteindelijk begon een leerling “silence” te roepen, maar ook dit was een mislukte poging. Zodra de leerkracht de klas naderde, liep iedereen in stilte naar zijn bank. Ik sleepte me door de les. Nadien kreeg ik mijn stageschrift terug. Geen enkel positief punt stond hierin. Ik voelde me machteloos. Ik probeerde bij de leerkracht feedback te vragen om mijn volgende lesvoorbereidingen te verbeteren, maar kreeg geen respons. “Zoek het op in je handleiding”, was het enige dat ik te horen kreeg. (4.8)
Dinsdag verliep de les al veel vlotter. Waar ik echter niet mee om kon, was het feit dat de leerkracht kinderen vooraan plaatste die een fout antwoord gaven. Hij sloeg vervolgens de kinderen vlak naast mij, aan het bord. Ik probeerde de andere kant uit te kijken, maar vond het niet kunnen dat de leerkracht kinderen in mijn les slaat, terwijl ik aan het lesgeven ben. (5.3) Na de les vroeg de leerkracht me om te gaan kijken op het lessenrooster en vroeg welk vak er nu gepland stond. Ik zei hem “Récitations”. Hij vertelde me: “Het is aan jou.” Ik viel compleet uit de lucht. Ik wist ten eerste niet wat het woord betekende en ten tweede, ik wist niet wat er in dit vak gebeurd of wat er aangeleerd moest worden. Vriendelijk probeerde ik uit te leggen dat ik het niet verstond. De leerkracht werd boos op me en riep tegen me dat ik dan maar aan de kant moest zitten en de schriften moest verbeteren. Ik kon mijn tranen nog net verbergen. (4.8) Waarom moet hij zo tegen mij roepen? Als hij wil dat ik een goede les geef, moet hij me dit op voorhand meedelen, zodat ik info kan opzoeken. De werking hier gaat dus duidelijk anders. (5.1)
Op het einde van de dag vertelde m’n leerkracht me dat ik morgen les 15 van EDUSIVIP moet geven. (Education scientifique et vie practique). (4.4, A9) M’n leerkracht vroeg me om de dag nadien een schrift voor hem mee te brengen. Ik vertelde hem dat ik maar één schrift meeheb en dit gebruikt wordt als stageschrift. Heel bizar dat de leerkracht er vanuit gaat dat wij dit zomaar zouden geven. Ook de krijtjes die ik gebruikte voor mijn lessen staken al snel in zijn bureau.
Woensdag ging ik op gesprek met de directeur, althans de vervangdirecteur, want de echte directeur is nog steeds afwezig. (2,6 en 4.2) Ik wou even in gesprek gaan over hoe het er in mijn klas aan toe gaat. Ik vertelde haar mijn zorgen over het feit dat ik niet begeleid word en ik mijn best probeer te doen om zoveel mogelijk initiatief te nemen, maar ik telkens afgescheept word. (2.8) De directeur stelde voor om morgen samen een lesvoorbereiding te maken, op dezelfde wijze zoals men die hier in Togo hanteert. (2.4, A6) Ook zou er met mijn leerkracht besproken worden om een planning op te stellen met de lessen die ik moet geven. (Basco 4, A5) Zo kom ik niet voor verrassingen te staan. Ik was erg opgelucht na dit gesprek. Met volle moed begon ik opnieuw aan het lesgeven.
Vrijdagavond ging ik in gesprek met Marion, de Franstalige vrijwilliger. Ze had gehoord dat ik het moeilijk had met de communicatiestijl in Togo. (2.5 en 2.7) Ze vertelde me dat ook zij het hiermee moeilijk had in het begin. Ik leerde van haar dat Togolezen vaak luid orders geven, maar ze daarom niet boos zijn. Het is hun vorm van communiceren. Ik ben het gewoon om beleefd en rustig te communiceren met anderen (2.1), maar hier komt alles precies anders over. Ze bedoelen het goed, maar het lijkt vrij negatief.
Om af te sluiten refereer ik even kort naar de intervisie die deze week plaatsvond met Assibi, Antoine, Sena en Marc. Hier hadden we het over de jobomschrijving van een leerkracht in Togo. (5.1 en 5.3) De meeste leerkrachten kozen het beroep omwille van de vergoeding die ze ervoor krijgen en niet omwille van de passie, zoals de meeste leerkrachten in België. (2.1, A3) Nu begreep ik al beter waarom de leerkrachten hier zo hard kunnen zijn. Het beroep leerkracht verdient hier beter dan een doorsnee job op het platteland, waardoor ze hun job niet met volle goesting uitvoeren. Persoonlijk vind ik dit erg jammer voor de kinderen. Ze hebben recht op een leerkracht die hen met enthousiasme dingen bijbrengt. Ik zal de leerlingen dit alvast proberen te tonen in de 12 weken dat ik hier stage loop!
