Dit deel van de blog gaat over de interculturele competenties waaraan ik werk tijdens mijn stage. Het is bedoeld voor mijn begeleider van VIVES, maar anderen mogen dit ook gerust lezen.
We zijn ondertussen aangekomen op het einde van week 6. We zijn zo’n 3 weken verder dan mijn vorige blogbericht. In mijn vorig blogbericht had ik het voornamelijk over hoe moeilijk ik het vond om mijn eerste lessen te geven. 3 weken later kan ik meedelen dat het allemaal al veel sneller en beter lukt!
Week 4 begon zoals gewoonlijk, niet als gepland. De directeur was na een afwezigheid van 3 weken eindelijk op school. Er werd vermeld dat CE1 en CE2, de klas van Evelien en ik, woensdag en donderdag examens hadden. Dit betekende dus dat alle lessen van de week aan de kant geschoven werden en we veel moesten herhalen. De ganse maandagochtend mocht ik een révision van wiskunde geven. Wat er gebeurde met de lessen die ik voorbereid had? Die werden verplaatst naar de week erna. Of ik herhalingsoefeningen voorzien had? Totaal niet! Of ik deze uit mijn mouw heb geschud? Jazeker!
Momenteel kan ik al duidelijk meedelen dat ik enorm veel heb bijgeleerd over hoe je flexibel moet kunnen zijn in het Togolees onderwijssysteem. (A9 en 4.4) Eerst stond ik perplex toen ik hoorde dat alle lessen van week 4 geschrapt werden en dat ik mijn planning helemaal opnieuw moest herzien voor die week. Uiteindelijk speelde ik in op deze onverwachtse gebeurtennissen en voorzag ik voor de volgende dagen voldoende variëteit in herhalingsoefeningen voor wiskunde. (Basco 4)
Ik wil nog even terugblikken naar het intens gesprek met Antoine van week 3, over het slaan van kinderen in mijn stageschool van mijn leerkracht. Ondertussen werd Arsène (de contactpersoon tussen ons en de stageschool) hierover ingelicht. Hij nam contact op met de school om erop te hameren dat het slaan van kinderen moest verminderd worden. Het duurde niet lang, vooraleer mijn meester enkele kinderen die een foutief antwoord gaven, de klas uitstuurde met een stok naar de klas van CM2. Ze kwamen huilend terug. Ik kon al raden wat er met hen was gebeurd. Toch vroeg ik fluisterend na bij een leerling wat er gebeurd was met hen. Hij vertelde me dat de meester van CM2 hen sloeg met een stok. Schrijnend. Ik heb er begrip (4.8 en 5.2) voor dat mijn meester geen kinderen meer in de klas slaat, maar het is niet ideaal om 10 kinderen met de tranen in hun ogen te zien binnenkomen in de klas. (3.1)
De vorige keer vermelde ik al dat ik het moeilijk heb met het opstellen van lesfiches volgens het Togolees systeem. Ik ben ondertussen even gaan aankloppen bij de leerkracht van CM1. (A6) Die heeft samen met mij een lesvoorbereiding (Basco 3) gemaakt van wiskunde. Eindelijk iemand die mijn oproep beantwoordde. (5.3, 4.2) Ik leerde bij dat een lesfiche van wiskunde telkens begint met de étappe prise en main. Hierin wordt het materiaal van de leerlingen gecontroleerd en wordt klassikaal een lied gezonden. Vervolgens schakelt men over naar de étappe mise en train. Deze étappe wordt gesplitst in 3 onderdelen: éveil mathématique, calcul mental en révision. Nadien volgt de effectieve les van de dag die opnieuw in 3 onderdelen wordt gesplitst: een concrete, schematische en abstracte fase. Uiteindelijk eindigt de fiche met een controle van de leerstof en een evaluatie.
De start van week 5 ging er even helemaal anders aan toe. De klas van Evelien, CE1 (het 3de leerjaar) verhuisde naar de klas van CE2. Alle banken werden uiteraard mee verhuisd. . Binnenkomen in de klas kon vanaf nu enkel via de klasdeur vooraan, want voor de deur achteraan in de klas stond ook een bank. Evelien haar klas telt 37 leerlingen en mijn klas 43 leerlingen. Dit komt dus samen op een 80-tal leerlingen. De reden waarom dit allemaal gebeurde? De leerkracht van CE1 is samen met de directeur op formation, een opleiding specifiek voor de leerkrachten van CE1, die een week lang duurt.
Op voorhand dacht ik goed na over hoe ik de leerstof aan zo’n grote groep kan overbrengen. (Basco 5) Ik ging op zoek naar materialen in de natuur om mijn wiskundelessen voor te bereiden. Ik moest delen met rest aanbrengen. Uiteraard wou ik hiervoor opzoek gaan naar concreet materiaal en vond ik bamboestokken op mijn weg naar school. (A8, 4.6)
Een wiskundeles geven voor 80 leerlingen verliep niet altijd even gemakkelijk, zeker niet als de leerkracht gedurende 2 uur verdwijnt. Uiteraard was dit tijdens mijn wiskundeles. De kinderen luisterden niet en ze stil krijgen was onmogelijk. Ik ploeterde me door de volle twee uur. Ik voelde aan dat ik de moeilijke oefeningen best schrapte en begon hen de basis aan te leren. Op het einde van de dag vroeg ik met een bang hartje aan mijn leerkracht om deze les te hernemen de volgende dag, omdat ik aangaf dat de leerstof niet gekend was. (4.5) De klas was te rumoerig en was precies verandert in een grote speeltuin. Ook Evelien hielp om de klas stil te krijgen, maar tevergeefs lukte dit niet. De volgende dag hernam ik de wiskundeles. De leerkracht was deze keer wel aanwezig in de klas. Het ging 10 keer beter dan de dag voordien. Iedereen van mijn klas begreep de leerstof. Ik zag juiste antwoorden op de krijtbordjes en voelde dat ik terug wat energie kreeg. (4.3)
Over week 6 kan ik helaas niet veel kwijt. De ganse week bestond uit het maken van proefwerken en deze ook verbeteren. Wel heb ik heel wat bijgeleerd over het verbeteren van deze proefwerken. (5.3) Een 0 geven is niet toegestaan, omdat men de leerling steeds een 1 geeft voor de inspanning. De andere leerlingen zonder proefwerken moeten zichzelf zien bezig te houden zonder leerkracht in de klas. Je kunt je dus al voorstellen hoe de klassen veranderen in grote speeltuinen. Ziezo, het einde van week 6 is aangebroken en we springen de paasvakantie in!
